Θέμα: -Θα γράψεις;

[george_partsi]

-Θα γράψεις; ρώτησες και έμεινα σιωπηλός να σ’αντικρίζω στην δροσερή νύχτα. Άλλη μια φορά έσπαγες την σιωπή απομακρύνοντάς με από την ονειροπόλησή μου, κάτι που μισούσα και το ήξερες.
Το βλέμμα μου μαγνητίστηκε στην μαύρη και σκοτεινή μορφή Σου. Και άλλη μια φορά επανέφερες στην μνήμη μου όλες τις στιγμές που ζήσαμε μαζί. Όλα τα χιλιόμετρα στις κουραστικές εθνικές οδούς και στο στριφτερό επαρχιακό δίκτυο. Στην δροσιά των Άλπεων και τις μεσημεριανές μυρωδιές των ορεινών χωριών. Στα απαράμιλλης ομορφιάς φιόρδ και το ατελείωτο μποτιλιάρισμα της πρωτεύουσας. Τα δάση και τις λίμνες στην χώρα των χιλίων λιμνών και τις ατελείωτες βροχές στα Χάιλαντς. Το πρώτο ανατρίχιασμα στην Νήσο του Μαν και τα αλουμινένια κουτάκια που μας πέταγαν ξυπόλητα παιδιά στην γείτονα χώρα. Το χαστούκι στην Νορβηγία και τις ψυχές που μας ταξίδεψαν. Την αναμονή στα Ιταλικά νοσοκομεία και το βλέμμα του αδερφού μου να ψάχνει το δικό μου λίγο πριν σηκώσει την λαβωμένη απ’τον δρόμο μοτοσυκλέτα του. Τα ταξίδια που έγιναν κάτω από τον καυτερό ήλιο και εκείνα που έγιναν στην αγκαλιά της νύχτας. Το κρύο που ξεφτίλιζε την τρύπια μου σκηνή και τις μπότες που δεν ήθελαν να αποχωριστούν το νερό που είχε φωλιάσει μέσα τους. Την πρώτη εκδρομή με την λέσχη και το τελευταίο βράδυ που γύρισα το κλειδί και έσβησα την καρδιά σου. Την προσμονή πριν συναντηθούμε και την πρώτη βροχή μας.
Η πρώτη μας επαφή έμελε να μας χαρίσει τα δάκρυα του ουρανού και από τότε αναζητάς οι δρόμοι μας να μην βρίσκουν ανοικτούς ουρανούς. Μονάχα γκρίζο.
Θυμήθηκα τα μεθύσια μας -όχι από κρασί- μα απ’την δίνη των χιλιομέτρων. Τις κουκίδες στους χάρτες που έγιναν προορισμοί και την ατελείωτη μοναξιά μας. Την πείνα και την δίψα μας. Σωματική και πνευματική. Την ταπείνωση και την προσμονή να βρούμε ένα τέρμα. Τις άκρες των δρόμων που μας ξεκούρασαν και τις έναστρες νύχτες που μας ταξίδευαν. Την γαλήνη και την μοναξιά. Τους θεούς που μας έδιωξαν από την αγκαλιά τους. Τους ανθρώπους που ξέρασαν το σπέρμα τους πάνω μας μα αρνήθηκαν να μας κεράσουν λίγη στοργή. Και ένα χαμόγελο. Τα σκυλιά που μας έδειξαν τον χειρότερο φόβο τους και ο ήχος των πουλιών που πάντα μας μάγευε. Ο ήχος των δένδρων και το ξημέρωμα σε μια παραλία. Ότι αρνηθήκαμε σαν ενήλικοι και ότι δεχτήκαμε με την χαρά μικρών παιδιών. Ότι δεν αντέξαμε και ότι υπομείναμε. Τον τοίχο που έστεκε μπροστά μας. Την ψυχή που έψαχνε να βρει ένα σώμα. Τα κορμιά που ζήταγαν εμπειρίες μα αρνηθήκαμε να σκοτώσουμε την ματαιοδοξία μας. Και φεύγαμε. Πάντα φεύγαμε. Την μουσική και τους ποιητές που έκαιγαν τις μέρες και τις νύχτες μας. Θυμήθηκα επίσης τον χρόνο που περίμενα για να γλυκάνει λίγο το φως και να σε βγάλω μια ωραία φωτογραφία. Τους πολέμους που αντικρίσαμε και τον φόβο. Το αίμα μας που ενώθηκε. Τον πρώτο μας χωματόδρομο και την πρώτη μας πτώση. Θυμήθηκα τις στιγμές που έψαχνες πρόσφυση στους χιονισμένους δρόμους και γω επέμενα να συνεχίσουμε. Πάντα να συνεχίζουμε. 

Το Ταξίδι.

Ότι μας περίμενε και ότι δεν θα μας περιμένει ξανά. Θυμήθηκα το χαμόγελο του Τούρκου όταν ανέβηκε πάνω Σου. Τον φίλο που ξεψύχησε στα χέρια μας. Την μνήμη που γέμισε πληγές. Το πηγάδι από το οποίο τελικά δεν βγήκαμε ποτέ. Θυμήθηκα τις γυναίκες που μπήκαν ανάμεσά μας και τις υπέμεινες. Ο χρόνος, μου έλεγες, θα αναδείξει την ποιότητα της σχέσης μας. Και υπέμεινες όλα εκείνα τα τακούνια που άφηναν σημάδια στο κορμί σου. Χωρίς λόγια. Έτσι απλά. Θυμήθηκα όλες τις φορές που χαθήκαμε και τελικά δεν μας ένοιαξε. Όχι μόνο σε δρόμους. Τα πεζοδρόμια που έγιναν τραπέζι για το μεσημεριανό μας. Και εκείνο που έγινε κρεβάτι για το κουρασμένο μου κορμί. Την μοναξιά στο πλήθος. Την δροσιά των ελαιώνων. Θυμήθηκα τον χρόνο. Και τους αιώνες που ζήσαμε μαζί. Τον πιτσιρικά στην μικρή Ελβετική πόλη που δέχτηκε να παίξει μαζί μας χωρίς να ξέρει την γλώσσα μας και το γέλιο των κωφαλάλων στο εστιατόριο ενός χόστελ. Θυμήθηκα τις άπειρες παραμάνες που κουβάλησα στην ταβέρνα για να μπορέσουμε να ταξιδέψουμε. Την κούραση που εξαφανιζόταν κάθε φορά που μπαίναμε στο καράβι. Τα τούνελ της ζωής και τον Αριστοτέλη να λέει πως «η δυσκολότερη νίκη είναι εκείνη ενάντια στον ίδιο σου τον εαυτό». Θυμάσαι πόσο παλέψαμε; Θυμήθηκα επίσης το νοσταλγικό βλέμμα του πατέρα και τον φόβο στο βλέμμα της μάνας μου κάθε φορά που έβλεπε ότι μας καλούν οι δρόμοι. Την θλίψη στα μάτια μας και τους ανθρώπους που την αντίκρισαν. Τα δάση που περπατήσαμε ξυπόλητοι και το απελπισμένο όνειρο της ύπαρξης. Το σκοτάδι που θα πλημυρίσει την σκέψη μας. Τα άδεια ποτήρια που γέμισαν τις καρδιές μας. Τις φιλοδοξίες μας που θα μπουν μαζί με τα οστά μας σε ξύλινο κουτί μισού τετραγωνικού. Το μόνο μέρος που τελικά μας ανήκει. Θυμήθηκα τα ξωτικά που μας κυνήγησαν και όταν με ρώτησες αν είναι αληθινή η ύπαρξή μας. Θυμήθηκα όλες μας τι επιθυμίες και όλες τις ενοχές. Την μυρωδιά της θάλασσας όταν δεν έβγαινε νόημα. Το φως. Θυμήθηκα τις πόρτες που περάσαμε και το υπέροχο είδωλό μας στις βιτρίνες των καταστημάτων. Τα σύννεφα που μας ταξίδεψαν και έκρυψαν για λίγο το χαμόγελο του ήλιου. Τον πρώτο μας εφιάλτη και την μυρωδιά της αγωνίας Σου. Το πρώτο βιβλίο που έγραφε για μοτοσυκλέτες. Την βρομιά στο δέρμα Σου που ποτέ δεν καθάρισα. Θυμήθηκα επίσης την μανιασμένη Σου δύναμη που προσπαθούσε να εξιτάρει την οργή μου. Και την υπακοή Σου σε κάθε κίνηση του καρπού μου. Τις καμπύλες των δρόμων. Θυμήθηκα τους χειμώνες που πέρασαν. Και αυτούς που θα έρθουν. Θυμ..

-Θα γράψεις; ξαναρώτησες διακόπτοντας τις σκέψεις μου.
-Θα γράψω. Θα διαβάσεις;
-Θα μου χαρίσεις και ένα στιχάκι;
-Θέλεις ένα που έχει στοιχειώσει το μυαλό μου;
-Θέλω..

«Τα ποιήματα που έζησα στο σώμα σου σωπαίνοντας
Θα μου ζητήσουν όταν φύγεις την φωνή τους»

Ρίτσος

[despot]

καποτε σου ειπα πως η Λεσχη δεν εχει αναγκη απο "μοτοσυκλετιστες" αλλα απο ρομαντικους   

... δεν ειχα δικαιο ?

[aGRelia]

 

[AkisTDMakis]

Μου θύμισες λίγο τον Χλάπακα..............
Keep Walking.....στα σωστά βήματα πας....   



ΥΓ. Συγνώμη Αντρίκο για χτες που σε "τσίτωσα" αλλά μου έχουν λέιψει τα ταξιδιωτικά σου βρε αδερφέ....

[alx]

ομορφο...πολυ...

[Kostas2B]

Πραγματι εχεις γινει ενα με το TDM σου...
Αν και στο εχω πει οτι τα ρομαντικα γενικα δε μου αρεσουν,το κειμενο σου με συγκινησε...! Η φωτο απλα ΑΠΙΣΤΕΥΤΗ...

ΥΓ: Με εκανες να αναρωτιεμαι τι διαολο εχω κανει στη ζωη μου μεχρι τωρα που στα τελευταια 5 χρονια εχω αλλαξει 3 αυτοκινητα και 3 μηχανακια...Και τι εχω καταλαβει??? Τιποτα γιατι δεν προλαβα να χαρω κανενα απο αυτα ουτε μπορεσα να "δεθω" με καποιο απο αυτα,αφου παντα θελω κατι παραπανω...

[alexo]

..Τελικά..Δεν είσαι ερωτευμένος...
...Αγαπάς!! 

[billxak]

αυτα πρεπει να διαβαζουν τα νεα παιδια που νομιζουν οτι για να αγαπησεις την μοτοσυκλετα σου πρεπει πρεπει να την εχεις καθαρη κ γεματη πανακριβα στολιδια κ αξεσουαρ τελεφταιας τεχνολογιας.η μηχανη για να την αγαπησεις χρειαζετε μονο ταξιδια,χιλιομετρα κ μια καλη σελα για να κραταει πανω της πολυ περισοτερο απο αυτο που αντεχεις

1000 μπραβο ρε γιωργαρα να εισαι παντα καλα.

[alekostdm]

Eνα μεγαλο μπραβο και απο μενα Γιωργαρε με συγκινησες ...

[madnomad]

Πω πω, κυριολεκτικά με ανατρίχιασες, Γιώργο... Με πόσα από όσα έγραψες ένιωσα να ταυτίζομαι...

Είσαι φοβερή πένα! Γεμάτο συναισθήματα το κείμενό σου...

Να περνάς καλά ρε μεγάλε!

[billaros]

τρομερο...φιλε μ πραγματικα ειναι υπεροχο και κανεις εμας τους νεους να καταλαβαινουμε πως σημασια δεν εχει ποσες μηχανες θα περασουν απο τα χερια μας για να λεμε καποτε πως ειχαμε 100 μηχανακια αλλα την αξια την συναισθηματικη που προκαλει και το δεσιμο που γεννιεται...μερικες φορες δεν χρειαζεται κατι να σ μιλαει για να δεις ποσο σε αγαπαει.

[dj316]

Μόλις ανακάλυψα πόσο πολύ μου έχει λείψει η πένα σου...

Θα γράψεις;

[AkisTDMakis]

+1 

[Net]

Θα γράψεις;;;

Δεν το είχα δει μέχρι τώρα...
Δεν θα το ξεχάσω ποτέ...

[nikosperdikaris]

Δεν υπαρχουν λογια.....ξερεις εσυ