ΤΑΞΙΔΙ ΙΤΑΛΙΑ 2014
Ήταν ένα όνειρο, ένα στοίχημα με τον εαυτό μου, μια ανάγκη ετών και πολύ απλά κάτι που έπρεπε να γίνει…
Έτσι λοιπόν αρχές του χρόνου η απόφαση ήταν άμεση όσο άμεση ήταν και η απάντηση της Κατερινούλας, που μεταξύ μας δεν ξέρω αν είχε συνειδητοποιήσει σε τι μου απάντησε ναι και τι μπελά έβαλε στον εαυτό της, αλλά αφού με βόλευε οκ…. Η Κατερίνα είναι ο συνταξιδιώτης μου στην μοτοσυκλέτα και όχι μόνο η όποια έχει ζεστάνει αμέτρητες φορές την σέλα του TDM πάντα αδιαμαρτύρητα και με ένα όμορφο χαμόγελο και έτσι ξαφνικά όλες οι παλαβομάρες μου γίνονται <<μας>>( Τώρα μάλλον σκέπτεστε ότι είμαι πολύ τυχερός ε??? ναι! έτσι είναι)….. Ο επόμενος της παρέας, ο Τόλης, ένα φοβερό παιδί με το μυαλό στο κεφάλι του και με σωστά όρια στην οδήγηση ενός μαύρου V-strom 650, έκανε το ταξίδι μας πιο όμορφο και πιο ευχάριστο…. Ο Τόλης ήταν ο μόνος που είπε ναι και κράτησε τον λόγο του σε αντίθεση με πολλούς που είπαν ναι ναι ναι και στο τέλος……
Όσο λοιπόν ο καιρός περνούσε τόσο η κάρδια φτερούγιζε χαρούμενα και η φαντασία δούλευε ακατάπαυστα γύρω από όλα και όταν λέμε όλα το εννοώ ακόμα και φωτογραφικές πόζες είχα φανταστεί ο αθεόφοβος.
Ο προορισμός, η πολυταξιδεμένη Τοσκάνη με τα φοβερά τοπία τις υπέροχες ρομαντικές πόλεις και χωριά που λες και ξεπρόβαλαν από άλλη εποχή, που αν ζούσε τότε το σινάφι μας μάλλον θα είχαμε κανένα στάβλο-φόρουμ για άλογα και τι μάρκα πέταλα θα φορούσε ο καθένας, ή του τύπου αν ο σανός θα είναι 10-40 κτλ κτλ κτλ καταλαβαίνετε που το πάω μια χαρά θα τα περνάγαμε πάλι
……. Σε όλο αυτό το σκηνικό εγώ το μόνο που έχω να προσθέσω είναι ότι το μέρος πρόκειται για ένα μοτοσυκλετιστικό παράδεισο με αμέτρητους στριφτερούς δρόμους οι οποίοι έχουν φοβερή άσφαλτο και χάραξη που είναι πάρα πολύ καλή και σε καμία περίπτωση δεν τρομάζει αλλά σε παραπέμπει να κατέβεις όλο και πιο χαμηλά….. και θα το κάνεις γιατί πολύ απλά δεν γίνεται να το αποφύγεις … Αυτοί οι δρόμοι λοιπόν θα σε οδηγήσουν σε εικόνες βγαλμένες από άλλη εποχή που δεν φαντάζεσαι πόσο όμορφες είναι και που καμιά φωτογραφία δεν μπορεί να αναδείξει πραγματικά το μέγεθος τους.. Τι να πει κανείς για την πανέμορφη Φλωρεντία την μυστηριώδη μεσαιωνική Σιένα, το κουκλόσπιτο Σαν Τζιμινιάνο την παιχνιδιάρα Πίζα με τον πύργο που γέρνει περισσότερο απ΄ όσο περιμέναμε και πολλά άλλα εκπληκτικά μέρη…..
Πάμε σιγά σιγά λοιπόν στο ταξίδι μας, και τα κακά μαντάτα δεν αργούν να έρθουν. Λίγο μετά την Κόρινθο ο ουρανός αρχίζει και μαυρίζει επικίνδυνα, η ιδέα της βροχής ωριμάζει στο μυαλό και οι πρώτες σταγόνες δεν αργούν. Μέχρι την Πάτρα έχουμε ήδη βραχεί αρκετά και ήμαστε ακόμη Ελλάδα…. Μετά από μια μικρή ταλαιπωρία μπαίνουμε στο καράβι και εκεί τα ξεχνάμε όλα αφού η προσμονή μας για την αυριανή μέρα ήταν τεράστια… Το ταξίδι με το πλοίο το προσπερνώ γρήγορα, το μόνο που έχω να πω το οποίο σίγουρα θα κάνει τους συνταξιδιώτες μου να γελάσουν είναι ότι όσο διήρκησε το δρομολόγιο ήμουν έτοιμος να σκάσω από το άγχος. Λίγο το τι θα συναντήσουμε, αν πάνε όλα καλά με τα ξενοδοχεία, γιατί δεν λέει να μείνουμε στο δρόμο πρώτη μέρα έφτανε…. Επίσης όταν ξεκινήσαμε είχα δυο μεγάλους φόβους για την επόμενη μέρα: 1ον Να μην οδηγήσουμε νύχτα μέχρι το camping και 2ον να μην βραχούμε…..
Κατά τις 18.30 την επόμενη φτάνουμε λοιπόν Ανκόνα με καθυστέρηση. Την ατμόσφαιρα μόνο τρομακτική μπορώ να την χαρακτηρίσω για πρώτη μέρα οδήγησης στην Ιταλία χωρίς να έχουμε και πολύ ιδέα για το τι δρόμους θα συναντήσουμε. Όπως καταλάβατε ασταμάτητη βροχή και ομίχλη, επίσης το ότι θα οδηγήσουμε βράδυ πλέον ήταν δεδομένο…. Αρκετά αργότερα λοιπόν και αφού έχουμε περάσει την Περούτζια, την τεράστια λίμνη Τρασιμέντο και αφού το σκοτάδι πλέον είναι γεγονός έρχεται το πρώτο μεγάλο σοκ… το gps μας βγάζει από τον κανονικό δρόμο και μας βάζει σε ένα επαρχιακό κομμάτι για τα τελευταία 40 χλμ, εκεί λοιπόν τα είδαμε όλα, στροφές και πάλι στροφές και πάλι στροφές που τις περνούσαμε λες και είχαμε γεννηθεί εκεί, οι μοτοσυκλέτες βιδωμένες στο βρεγμένο οδόστρωμα και η οδήγηση τοσο απολαυστική λες και ήμασταν σε στεγνό φρεσκοστρομένο κομμάτι… για την χάραξη ότι και να πω είναι περιττό… παρά το σκοτάδι και την μειωμένη ορατότητα ούτε μια φορά δεν τρομάξαμε και δεν χαιρετήσαμε τον άλλο κόσμο όπως συχνά συμβαίνει με του δικούς μας απίστευτους δρόμους….
Αυτή ήταν η εικόνα σε όλους τους δρόμους και τα επαρχιακά κομμάτια που οδηγήσαμε, όλα απίστευτα σωστά και ταυτόχρονα διασκεδαστικά, ποτέ μου δεν είχα καταφέρει να στρίψω τόσο πολύ και η χαρά μου γι αυτό δεν περιγράφεται. Πολύ απλά τέτοιες διαδρομές στην Ελλάδα και παρόμοιο οδόστρωμα δεν έχω συναντήσει πουθενά και μάλλον δεν θα αξιωθώ… Και σαν να μην έφτανε όλο αυτό το τοπίο δεξιά και αριστερά ήταν μόνιμα παραμυθένιο, δέντρα πολύ συχνά σκέπαζαν τον ουρανό, φανταστικά δάση που έστριβες μέσα τους, ακόμα και τα χωράφια τους ήταν έργα τέχνης και σε όλα γύρω μας υπήρχε μια φοβερή γεωμετρία δύσκολο να την περιγράψεις με λέξεις…… Περάσαμε λοιπόν από πάρα πολλά επαρχιακά κομμάτια τα οποία τα χαρήκαμε και μυρίσαμε τις απίθανες μυρωδιές τους και μέσα από αυτά οδηγηθήκαμε στις πόλεις που ανέφερα πιο πριν.
Με το χέρι στην καρδιά την καλύτερη εντύπωση σε όλους μας έκανε η Φλωρεντία την οποία την επισκεφτήκαμε την πρώτη μέρα μας στην Τοσκάνη. Είναι μια φανταστική πόλη η οποία από κοντά είναι καλύτερη από όσες φωτογραφίες είχα δει και παρά τους χιλιάδες τουρίστες διατηρεί μια ηρεμία και έναν ρομαντισμό. Έχει πάρα πολλά αξιοθέατα και μουσεία που αν κάποιος θέλει πραγματικά να τα δει όλα δεν φτάνει ούτε μια ούτε δυο μέρες.
Την δεύτερη μέρα μας πάλι από φοβερά και στριφτερά επαρχιακά κομμάτια πήγαμε στην Σιένα. Ένας μεσαιωνικός παράδεισος που μας γέμισε εικόνες που σίγουρα δεν είχαμε ξαναδεί. Ξεχωριστή στιγμή για εμάς ήταν το καφεδάκι στην γνωστή piazza del campo παρέα με κάθε φυλή του κόσμου που έκανε ότι μπορείς να φανταστείς σε αυτή την πλατεία. Στο ίδιο μοτίβο ήταν και το Σαν Τζιμινιανο το μεσαιωνικό χωριό με το καλύτερο παγωτό στον κόσμο. Επίσης η διαδρομή από την Σιένα στο Σαν Τζιμινιανο είναι πραγματικά το κάτι άλλο.
Τελευταία μας μέρα στην Τοσκανική γη και τι άλλο; μα φυσικά Πίζα…. Ναι όντως γέρνει και προσφέρεται για πολύ παιχνίδι και άφθονο γέλιο… η συγκεκριμένη πόλη όμως είναι ο Πύργος το Ντουομο και έφυγες… δεν υπήρξε κάτι άλλο να μας κεντρίσει το ενδιαφέρον. Έτσι λοιπόν μετά την Πίζα σειρά έχει η Λούκα μια πολύ ήσυχη και όμορφη πόλη που μετά από ένα περίπατο στο κέντρο της η κούραση ήταν τόσο έντονη που το μόνο που θέλαμε ήταν φαγητό και πίσω την βάση μας διότι η επόμενη μέρα είχε Ρώμη και πολλή οδήγηση.
Παρένθεση, ή μάλλον αναγκαία για το όμορφο road trip μας ήταν η φημισμένη Τοσκανική κουζίνα και οινοποιία, αν βρεθείτε σε αυτόν τον ευλογημένο τόπο μην φοβηθείτε να δοκιμάσετε τα απίστευτα αλλαντικά τους τα φοβερά τυριά τις πίτσες και τις μακαρονάδες τους και φροντίστε η μέρα σας να κλείνει με κάποιο από τα φοβερά κρασιά τους, όχι με οδήγηση όμως φυσικά.
Ρώμη λοιπόν…. Η μετάβαση έγινε μέσω autostrada (εντάξει καλή είναι, αλλά αυτό το κόλλημα να πηγαίνουν πάντα όλοι στην δεξιά λωρίδα…. αφού δεν χωράτε όλοι ρε παιδιά πώς να το κάνουμε τώρα…). Όσο λοιπόν φτάναμε πιο κοντά στην πρωτεύουσα το σκηνικό άλλαζε. Οι άνθρωποι είναι τρελοί, τόσο που ο αθηναίος οδηγός έμοιαζε αγγελούδι μπροστά τους… Ναι μας κλείσαμε άπειρες φορές στο δρόμο σαν να μην υπάρχουμε, παντού οδηγούσαν τάπα, να μην μιλήσω για τα δισεκατομμύρια σκούτερ όλα τα ίδια με κάτι γελοία παρμπρίζ μπροστά που πήγαιναν πραγματικά σαν τρελοί… Οι τύποι κορνάρουν για τα πάντα μιλάμε για παλαβομάρα δηλαδή…. Η υπόλοιπη Ρώμη, εκτός από τους δρόμους δηλαδή, είναι μια πάρα πολύ όμορφη πόλη η οποία όσο περνούσε η ώρα και νύχτωνε γινόταν ομορφότερη αφού έχει καταπληκτικό φωτισμό. Περπατήσαμε πάρα πολύ είδαμε όλα της τα βασικά αξιοθέατα και το χαρήκαμε με το παραπάνω Η βραδιά μας έκλεισε με πεντανόστιμα εδέσματα και φοβερό κρασί.
Η τελευταία μας ημέρα περιείχε πάρα πολλά χιλιόμετρα, και πολλές στaσεις στα autogrill που έχουν τα πάντα και όσο και αν σας φαίνεται περίεργο σε ένα τέτοιο ήπια τον καλύτερο καφέ μου στην Ιταλία, στην αγωνιώδη μας προσπάθεια να φτάσουμε από την Ρώμη στο Μπάρι και να προλάβουμε το πλοίο της επιστροφής για την όμορφη Ελλάδα μας..
Ατυχίες…. Σιγά που θα έλειπαν και αυτές, δίνουν μια διαφορετική ομορφιά αν και εδώ που τα λέμε καλύτερα να λείπουν… Μια καλή για μένα και άλλη μια ακόμη πιο καλή για τον φίλο μου τον Τόλη. Επιστρέφοντας από την Φλωρεντία για να κλείσουμε μια πανέμορφη μέρα καρφώνει στον πίσω τροχό ένα κομμάτι σίδερο από οικοδομή(είπατε κάτι???ναι ήμουν γκαντέμης), ευτυχώς όμως μας αφήνει από λάστιχο το tdm περίπου 1 χλμ πριν το κάμπινγκ… απολογισμός: ένα καινούριο πίσω λάστιχο (ιταλικό ενθύμιο). Στην Ρώμη παρκάραμε για πέντε ώρες… στο πιο κεντρικό σημείο απέναντι από το Καπιτώλιο… απολογισμός: ανοιγμένη (μαστορικά όμως δεν έπαθε ζημία) μπακαζιέρα του v-strom και ένα shoei 400 ευρώ με κουμπωμένη την ενδοεπικοινωνία έκανε φτερά....(όπως καταλάβατε και ο Τόλης μ ενθύμιο ένα καινούριο κράνος γύρισε).
Οπότε φίλοι μου στο τέλος θα ήθελα να σας κάνω μια προτροπή….. Η μοτοσυκλέτα μας που όλοι τόσο την αγαπάμε και την θαυμάζουμε με εξέπληξε παρά πολλές φορές θετικά στην διάρκεια του ταξιδιού και κατά την γνώμη μου ταξιδεύει καλύτερα και πιο άνετα από πολλά τέρατα άλλων εταιρειών που φημίζονται για τέτοια χρήση. Και επειδή το ταξίδι είναι ένα πάθος που θεραπεύει όλα τα προβλήματα της καθημερινής τρέλας που ζούμε όλοι μας, πετάξτε πάνω στο TDM ότι ταξιδιωτικό διαθέτετε και εξαφανιστείτε. Είτε μόνοι είτε με παρέα δεν έχει σημασία. Σημασία έχει να ζήσετε τα όνειρα σας και στην επιστροφή να έχετε άλλα….
Ευχαριστώ πάρα πολύ για τον χρόνο σας….. Όποιος επιθυμεί να δει ένα βιντεακι με τις διαδρομές μας ας ανοίξει τον σύνδεσμο
Για φωτογραφίες εδω:
http://s1174.photobucket.com/user/xaris_ier/slideshow/
